Արդեն մի քանի տարի է, ինչ Unicef_ը պաշտոնապես հայտարարություն է ուղղում ամբողջ աշխարհին, որի միտքը հետևյալն է.
«Հայրիկները պարզապես երկրորդ ծնողը և հավելյալ ձեռքեր չեն։ Եվ եթե մենք ցանկանում ենք երեխաների համար ապահովել կյանքում լավագույն սկիզբ, պետք է ամբողջությամբ արժևորենք և օգտագործենք հայրիկների կարողությունները»։

Մեր հասարակությունը դեռևս չի թույլատրում հայրիկներին շատ մոտ կանգնել իրենց բալիկներին. օրինակ, երբ մայրիկը տանն է երեխայի հիմնական խնամքը դրված է մայրիկի ուսերին։ Մայրիկները շատ դեպքերում իրենց ամուսիններին չեն ներգրավում կենցաղային հարցերի կարգավորմանը։ Մինչդեռ հասարակ տակդիր փոխելը, երեխայի հետ զբոսանքի գնալը, լոգանքի հարցում օգնելը և նմանօրինակ կենցաղային խնդիրները միասին կարգավորելը , բացի ամուսինների հարաբերությունների վրա դրական ազդեցություն թողնելուց, բավական կարևոր են նաև հայրիկ- բալիկ հուզական կապի ամրապնդման համար։

Հետազոտությունները ցույց են տվել, որ հայրիկ- բալիկ հուզական կապի առկայությունը ամենավաղ տարիքում նպաստում է երեխայի հետագա կյանքում հայրիկի դերի, խոսքի կարևորության, բարձր դիրք զբաղեցնելու հարցերում, որն իր հերթին դրական ազդեցություն է թողնում հայրիկի ներաշխարհի և ինքնագնահատականի վրա ։

Երեխա մեծացնելը միայն անհրաժեշտ սնունդով, հագուստով ապահովելը կամ հասարակական նորմերին համապատասխանող դաստիարակությունը չէ։

Այսօրվա 1-2 տարեկան երեխաները վաղը կերտելու են մի ամբողջ հասարակություն և մեզ համար, որպես ծնող, պետք է առաջնային լինի մեր երեխային պատրաստել այդ հասարակությունում առանց մեզ դրսևորվելուն։ Բազմաթիվ ծնողներ «դաստիարակություն» տերմինի ներքո հասկանում են միայն խստություն, «չի կարելի»-ների շարք և շատ դեպքերում էլ հենց իրենք են ինքնահաստատվում սեփական երեխայի հետ հարաբերություններում։