Ես էլ շատերի նման հղի ժամանակ շատ գրականություն էի կարդում փոքրիկների մասին: Հետեվություններից մեկը, որ արեցի իմ ընթերցանությունից, այն էր, որ մենք քայլակ չենք օգտագործի եվ ամեն կերպ կխրախուսենք չոչ անելը… Դա զարմանալի հնչեց իմ ծանոթների մեծ մասի շրջանակում, քանի որ մեր շրջապատում շատերը հպարտանում են նրանով, որ երեխան առանց չոչ անելու քայլել է, քալել են “սովորեցնում” փոքրիկին…

Իսկ ես կարծում եմ, որ (1) քայլակնեը վատ են ազդում ձեվավորվող փոքրիկի զարգացման վրա: Դրանք մի քիչ ազատում են մայրիկին, բայց չեն թուջլ տալիս, որ երեխայի զարգացող ողնաշարը եվ մեջքի մկանները զարգանան եվ ճիշտ ուղղությամբ: Մանրամասներ չեմ ներկայացնում, քանի որ դրանք ծավալուն են եվ թեմայի շուրջ բավականին հոդվածներ կան (ես կարդացել եմ ռուսերեն):

(2) Մայրիկին մի քիչ ազատության հնարավորություն տալու համար նախընտրում եմ “մանեժը”, իհարկե չեմ կարծում, որ երեխան այնտեղ պետք է շատ երկար գտնվի: Ավելի լավ է, նա ազատ տարածքում պառկի, գլորվի, չոչ անի եվ զարգանա մեծերի աչալուրջ հսկողության տակ: Համաձայն եմ, որ “մանեժը” սահմանափակում է շրջակա աշխարհն ուսումնասիրելու հնարավորությունները, իսկ քայլակն այդ հնարավորությունները լայնացնում է, բայց առաջին կետի հիման վրա կարծում եմ, որ վնաս/օգուտ վերլուծությունը “մանեժի” օգտին է:

(3)Մեջքի զարգացման համար ամենալավ բանը չոչ անելն է: Այդպես ճիշտ են զարգանում եվ ամրանում մկաններն ու ողնաշարը:

(4) Երեխային պետք չէ քայլել սովորեցնել (խոսքը չի գնում հատուկ կարիքներով երեխաների մասին), երեխան բռնվելով կանգնում է եվ առաջին քայլերն է անում, երբ ինքը զգում է, որ ֆիզիկապես պատրաստ է դրան: Եթե մինչեվ 2 տարեկան երեխան դեռ նման փորձեր չի անում, պետք է դիմել բժշկի: Իսկ եթե  չոչ անելուց հետո նա անում է այդ փորձերը, մեծերի դերը, նրան պաշտպանելն է եվ դա անվտանգ անելու հանարվորություններ տրամադրելը:

Այս ամենով հանդերձ իմ պոքրիկ մարտիկը նստեց 6.5 ամսեկանում, կանգնեց 8-9 ամսեկանում եվ քայլեց 10 ամսեկանում 🙂

Իսկ ինչ եք կարծում դուք… կամ էլ պարզապես թեմա մտորումների համար…

Թե ինչքան կարևոր է  երեխային  ժամանակին  «ճիշտ»  կոշիկ հագցնելը, ես  դա  զգացել  եմ իմ  սեփական փորձից: Երբ լրացավ  բալիկիս  յոթ ամսականը, նա սկսեց քայլեր գցել, բայց  կրունկը գետնին չէր դնում, ոտքի մատիկների վրա էր քայլում, ինչը ինձ շատ անհանգստացրեց: Մտածեցի մի փոքր էլ սպասեմ, եթե չուղղվի  կդիմեմ բժշկի: Այդ ընթացքում մենք  աղջկաս համար քայլասայլակ( ходунок) գնեցինք,  մոտ երկու  շաբաթ  հետո  զգացի , որ աղջիկս ավելի շատ է սկսել բարձրանալ մատիկների վրա ու միանգամից բժշկի գնացինք: Պարզվեց աղջիկս ոտքերի մկանային լարվածություն ունի( тонус) , որի զարգացմանը նպաստել է նաև քայլասայլակը: Բժշկի խորհրդով  միանգամից  գնացինք օրթոպեդիկ կոշիկ առնելու, մոտ մեկ ամիս, ես բալիկիս քայլեցնում էի միայն կոշիկներով, քայլասայլակով վազվազում էր կրկին միայն կոշիկներով: Ընդամենը  մեկ ամիս  հետո  ճուտիկս ոտքի թաթը ամբողջությամբ  գետնին էր դնում և մենք հաղթահարեցինք այդ խնդիրը:  Մամաներ ջան, եթե  ձեր բալիկը արդեն քայլեր է գցում, իմ կարծիքով ավելի նպատակահարմար է ամուր, պինդ տակով կոշիկներ հագցնելը և բոբիկ ոտքերով էլ քայլասայլակ  չնստեցնելը: Ես  դեռ ունեմ մեկ բալիկ և փորձս այնքան էլ շատ չէ, բայց փորձեցի կիսել այն ձեզ հետ, եթե կան ուրիշ պատմություններ  այս թեմայի վերաբերյալ, ապա հաճույքով կլսեմ ու կքննարկեմ այն ձեզ հետ: Սպասելու եմ ….