Արդեն մի քանի տարի է, ինչ Unicef_ը պաշտոնապես հայտարարություն է ուղղում ամբողջ աշխարհին, որի միտքը հետևյալն է.
«Հայրիկները պարզապես երկրորդ ծնողը և հավելյալ ձեռքեր չեն։ Եվ եթե մենք ցանկանում ենք երեխաների համար ապահովել կյանքում լավագույն սկիզբ, պետք է ամբողջությամբ արժևորենք և օգտագործենք հայրիկների կարողությունները»։

Մեր հասարակությունը դեռևս չի թույլատրում հայրիկներին շատ մոտ կանգնել իրենց բալիկներին. օրինակ, երբ մայրիկը տանն է երեխայի հիմնական խնամքը դրված է մայրիկի ուսերին։ Մայրիկները շատ դեպքերում իրենց ամուսիններին չեն ներգրավում կենցաղային հարցերի կարգավորմանը։ Մինչդեռ հասարակ տակդիր փոխելը, երեխայի հետ զբոսանքի գնալը, լոգանքի հարցում օգնելը և նմանօրինակ կենցաղային խնդիրները միասին կարգավորելը , բացի ամուսինների հարաբերությունների վրա դրական ազդեցություն թողնելուց, բավական կարևոր են նաև հայրիկ- բալիկ հուզական կապի ամրապնդման համար։

Հետազոտությունները ցույց են տվել, որ հայրիկ- բալիկ հուզական կապի առկայությունը ամենավաղ տարիքում նպաստում է երեխայի հետագա կյանքում հայրիկի դերի, խոսքի կարևորության, բարձր դիրք զբաղեցնելու հարցերում, որն իր հերթին դրական ազդեցություն է թողնում հայրիկի ներաշխարհի և ինքնագնահատականի վրա ։

Որպեսզի ունենանք երջանիկ երեխաներ, պետք է շատ ժամանակ անցկացնել նրանց հետ, այնպես անել, որ հասուն տարիքում մանկության հիշողությունները պարուրված լինեն ջերմությամբ եւ ժպիտով։

Շատ ծնողներ կարծում են, որ հնարավոր չի լինի խուսափել խանդից, երբ ծնվի երկրորդ երեխան: Սակայն ծնողների ճիշտ մոտեցումը թույլ կտա բացառել, կամ հնարավորինս մեղմել խանդը: Երկրորդ երեխայի ծնունդով լիովին փոխվում է ավագ երեխայի կյանքը, և ծնողների պարտքն է անել ամեն ինչ, որ այդ փոփոխությունը երեխայի համար հնարավորինս քիչ սթրեսային լինի:

❓Ի՞նչ սխալներ են ամենից հաճախ թույլ տալիս ծնողները:

Երեխա մեծացնելը միայն անհրաժեշտ սնունդով, հագուստով ապահովելը կամ հասարակական նորմերին համապատասխանող դաստիարակությունը չէ։

Այսօրվա 1-2 տարեկան երեխաները վաղը կերտելու են մի ամբողջ հասարակություն և մեզ համար, որպես ծնող, պետք է առաջնային լինի մեր երեխային պատրաստել այդ հասարակությունում առանց մեզ դրսևորվելուն։ Բազմաթիվ ծնողներ «դաստիարակություն» տերմինի ներքո հասկանում են միայն խստություն, «չի կարելի»-ների շարք և շատ դեպքերում էլ հենց իրենք են ինքնահաստատվում սեփական երեխայի հետ հարաբերություններում։

Կոնֆլիկտները մանկության անբաժան մասն են: Դրանցից մշտապես խուսափելը ու երեխային ցանկացած տեսակի կոնֆիլկտից հեռու պահելը ոչ միայն անհնար է, այլև կարող է վատ անդրադառնալ երեխայի զարգացման, հասարակության մեջ կայացման հարցում: Երեխաները շփվելով, վիճելով, հարաբերություններ պարզելով, վեճերը հարթելով, պայմանավորվելով սովորում են ապրել: Նրանք պատրաստվում են հասուն կյանքին, սովորում են աշխատել թիմում, լինել առաջնորդ, հարմարվել թիմին, կամ ընդհակաառակը՝ ընդդիմանալ: Այդ իսկ պատճառով կարևոր է հնարավորություն տալ երեխային սեփական ուժերով հաղթահարել կոնֆլիկտները, և միջամտել միայն այն ժամանակ, երբ առկա է իրական վտանգ:

Ինչպիսի՞ սխալներ են ամենից հաճախ թույլ տալիս ծնողները